نسیم خوزستان از وضعیت اسفناک مردم در کنار عظیم ترین مرکز پتروشیمی ایران گزارش می دهد ؛ فقر، محرومیت و بی تدبیری مسوولان در “کمپ بی” بندر امام (ره) بیداد می کند!

* اهالی این منطقه چند قدم با عظیم ترین مرکز پتروشیمی ایران فاصله دارند و که برخی مدیران صفرهای حقوقشان در فیش حقوقی جا نمی شود! و برای رفتن به خانه از هواپیما استفاده می کنند، حتی شاید غذاهای ایرانی دیگر به مزاجشان سازگار نباشد، شهروندان منطقه “کمپ بی” مثل دیگر خوزستانی ها سهمشان از صنعت و پیشرفت فقط آلودگی و فقر است.
ابتدای سخنم را با یاد سروهای سر به فلک کشیده آغاز می کنم که حتی در نبودشان استواری قامتشان تجلی می نماید، یاد و خاطره شهدای گرانقدری که اگر هستیم و خوزستانی هست از برکت دلاوری این عزیزان می باشد.
می خواهم باز هم از خوزستان بگویم مهد مردان بی ادعا که هر چه داشتند در طبق اخلاص برای سربلندی این مرز و بوم هدیه کردند ، اما این روزها در این دیار زخم های قدیم هنوز تازه است و التیامی نیافته اند، شهدا رفتند تا نسل های بعد پیرو راه آنان باشند و نگذارند خم به ابروی ملت شریف ایران بنشیند اما دریغ و صد افسوس که این روزها خم از ابرو گذشته و به کمر و زانوی مردم رسیده و سخت می توانند از شدت مشکلات قامت راست کنند.
خوزستان پس از جنگ تحمیلی باز سازی نشد و فدای میزهای اشرافی و صندلی های نرم شد، در جای جای این استان بی رمق سرشار از درد ها و رنجهایی است که در پوشش صبر و نجابت مردم خوزستان پنهان گردیده است ، این بار زخم بی تدبیری در شهر سر بندر سر باز کرده است.
شهر سر بندر یکی از شهرهای محروم استان است که حتی مسوولین در مورد آن اظهار نظر هم نمی کنند، در همه جای این شهر فرق نمی کند شمال و جنوب محرومیت موج می زند ، در شهر سربندر که اسم خود را به نام امام (ره) مزین ساخته ناامیدی و خستگی را می توانید در چهره اکثر شهروندان مشاده کنید! برای اثبات این سخن می توانید نخل هایی که در خیابان ها و میادین این شهر کاشته شده و از بی توجهی خشک شده اند را نمونه ای کوچک از مشکلات زیاد این شهر نام برد.
درسر بندر فقط حاشیه نشینی پیشرفت کرده است و مردم با معیشت ساده هم دست به یقه اند ، آیا این وضعیت مستحق این مردم شریف و شهید پرور است؟!
درسربندرمنطقه ای به نام “کمپ بی ” است که ساکنین این منطقه چند قدم با عظیم ترین مرکز پتروشیمی ایران و به ادعای جدید مسوولین قطب جهانی آینده صنعت پتروشیمی و یکی از بزرگترین بنادر تجاری ایران فاصله دارند، مردم این منطقه حتی از ابتدایی ترین امکانات شهری که بهداشت است برخوردار نیستند، خانه ها قدیمی و فرسوده و فاضلاب کوچه ها را فرا گرفته است، بهتر است بگویم فاضلاب ، خانه ها را فرا گرفته است. برای رد شدن از کوچه های این منطقه باید با امکانات کامل تردد کرد! شب ها در تاریکی مطلق کوچه ها جولانگاه حیوانات و حشرات موزی می شود و جان رهگذران را به خطر می اندازد.
یکی از ساکنین این منطقه با نارحتی و گریه فراوان می گفت: دیشب دخترم در یکی از این چاله های فاضلاب افتاده و پایش از دو جا شکسته است و نیاز به عمل جراحی دارد ، چه کسی پاسخگوی این حادثه است.
چند نفر دیگر از ساکنین می گفتند: از ما خواسته اند که منطقه را خالی نمائیم و به منطقه دیگری که ساخته شده است برویم ولی برای این جابجایی از ما پول زیاد می خواهند (۱۵ میلیون تومان )، اگر می توانستیم این مبلغ را تهیه کنیم که تا بحال از این لجن زار رفته بودیم مگر ما جانمان را دوست نداریم!
اکثر ساکنین این منطقه شغل ثابت نداشته و جوانانشان بی کارند و امرار معاش برای آن ها سخت است.
خانمی از اهالی این منطقه ادامه داد : در طول شبانه روز فقط ۴ ساعت آب داریم! آخر کجای دنیای این چنین است.
یکی دیگر از ساکنین می گفت: می خواهند ما را با این وضعیت تحت فشار قرار دهند تا از اینجا برویم ، مگر ما ایرانی نیستیم مگر ما مسلمان نیستیم! چرا مسوولین با ما چنین رفتار تحقیر آمیزی می کنند، اگر بی مهری ها و بی توجهی ها به این منطقه ادامه داشته باشد به دفتر رهبر انقلاب (مد) مراجعه خواهیم کرد تا ایشان با مدیران ناکارآمد و مسوولانی که در برابر مشکلات مردم بی توجهی می کنند برخورد کند.
خلاصه بگویم وضعیت مردم این منطقه از خط قرمز هم گذشته است.
همان چند قدم آن طرف تری که گفتیم بعضی ها صفرهای حقوقشان در فیش حقوقی جا نمی شود! و برای رفتن به خانه از هواپیما استفاده می کنند، حتی شاید غذاهای ایرانی دیگر به مزاجشان سازگار نباشد، اما یقین دارم که چشمهایشان ضعیف است زیرا از کنار کمپ بی می گذرند و این وضعیت اسفبار مردم را نمی بینند، شهروندان این منطقه مثل دیگر خوزستانی ها سهمشان از صنعت و پیشرفت فقط آلودگی و فقر است.
اینجا وضعیت قرمز است و قاعده و قانون سرش نمی شود، عوارض و مالیات حرف اضافه است، نقشها و طرح ها نقش بر آب است، ماده ها و لوایح بی رنگ می شود، چون حال مرد اصلا خوب نیست.
راستی مگر فراموش کرده ایم که در قرآن آمده است شهدا زنده هستند و پیش خدای خود روزی می خورند، حتما فراموش کرده ایم زیرا در غیر این صورت باید شرم می کردیم، آنها خونشان را برای آبادی کشور و رفاه ملت ایران اهدا نمودند، آیا وقت پاسخگویی به آنان باز هم می گوییم فلان قانون و فلان ماده دستمان را بسته بود پس انسانیت چه شد؟
بنیانگذار انقلاب اسلامی ، امام خمینی (ره) فرموده اند: دولت شما دولت محرومین است یعنی باید برای محرومین کا ر بکنید.(صحیفه امام ج۱۹ ص ۳۴) و در فرازی دیگر فرموده اند: همه محرومان باید خانه داشته باشند، هیچ کس در هیچ گوشه مملکت نباید از داشتن خانه محروم باشد.(صحیفه امام ج۶ ص۵۱۹).
امام خامنه ای (مد) در اولین سالگرد ارتحال حضرت امام خمینی (ره) فرمودند: در نظام اسلامی رفع فقر و محرومیت در شمار هدف های طراز اول است و پای بندی به اصول انقلاب بدون مجاهدت در راه نجات مستضعفان و محرومان سخنی بی معنی و ادعایی پوچ است.
منطقه کمپ بی در شهر سربندر یکی از نمونه های فراوان محرومیت در خوزستان است که در اثر بی توجهی عده ای از مسوولین بوجود آمده است.
آیت ا… حیدری در روز عید قربان امسال در جمله ای واضح و آشکار فرمودند: خوزستان با انتقال آب کارون به روز سیاه خواهد نشست.
اما با بهره از سخن این بزرگوار باید گفت: خوزستان اکنون بدلیل بی اعتنایی و نگاه مصرفی به خاک سیاه نشسته است، خوزستان بدلیل بی کاری جوانانش در کنار بزرگترین صنایع کشور، بیماری مردمانش بدلیل آلودگی های زیست محیطی و صنعتی و فقر و تنگ دستی مردم به خاک سیاه نشسته است و حرفهای قشنگ بدون عمل برخی مسوولین دردی را درمان نمی کند.
در پایان می خواهم به متولیان امور در خوزستان حدیثی از امیر المومنین علی (ع) را یاد آور شوم که می فرماید: آنچه برای خود می پسندی برای دیگران هم بپسند و آنچه برای خود نمی پسندی برای دیگران نپسند ، با دیگران چنان رفتار کن که دوست داری با تو رفتار شود.
به امید دیدن خوزستانی واقعا آباد!
گزارشگر : عباس مطر