به مناسبت سوم خرداد سالروز فتح خرمشهر در عملیات بیت المقدس ؛ روایت تلخ فراموشی از زبان شهروندان خرمشهری

به گزارش روزنامه نسیم خوزستان، خرمشهر روزگاری زیباترین شهر ایران بود؛ شهری بندری، پررونق و سرشار از زندگی. اما پس از پایان جنگ تحمیلی، این شهر قهرمان به حال خود رها شد. وضعیت امروز خرمشهر، گواهی آشکار بر بی‌توجهی مسئولان، سوء‌مدیریت و نبود برنامه‌ریزی بلندمدت است. شهری که باید به نماد توسعه و مقاومت بدل می‌شد، اکنون در میان زخم‌های کهنه جنگ و زخم‌های تازه بی‌تدبیری گرفتار شده است.

در دل روایت‌های رسمی و آماری، صدای مردمی که هر روز با واقعیت تلخ خرمشهر زندگی می‌کنند، از همه رساتر است. نظرات چند شهروند خرمشهری که دو نفرشان در این شهر ساکن‌اند و دو نفر دیگر سال‌هاست در شهرهای دیگر زندگی می‌کنند، بازتابی صادقانه از احساس رنج، بی‌تفاوتی مسئولان و حس تحقیر ناشی از مقایسه خرمشهر با دیگر نقاط کشور است.

زهرا سامری (ساکن خرمشهر): مشکلات خرمشهر دیگر برای ما عادی شده، از نبود آب آشامیدنی سالم تا وضعیت خیابان‌ها و زباله‌ها. ولی دردناک‌تر این است که هیچ مسئولی این مشکلات را جدی نمی‌گیرد. مسئلان انگار ما را فراموش کرده‌اند. این شهر با این همه سابقه، امروز از کمترین امکانات شهری هم محروم است.

وی در ادامه گفت: وقتی به شهرهایی مثل اصفهان یا شیراز سفر می‌کنیم، غم عالم روی دلمان سنگینی می‌کند. می‌بینیم که آن‌ها چقدر پیشرفت کرده‌اند و ما در چه شرایطی مانده‌ایم. برمی‌گردیم خانه، با حس عقب‌ماندگی، افسوس و دلسردی. این تفاوت‌ها دیگر فقط ناراحت‌کننده نیست، روح‌مان را فرسوده کرده است.

قاسم بچاری (ساکن خرمشهر): مردم خرمشهر فقط زنده‌اند، زندگی نمی‌کنند. اشتغال، بهداشت، آموزش، همه‌چیز در حداقل ممکن است. هر مدیری که می‌آید، چند ماهی قول می‌دهد و می‌رود. شهرداری که دو ماه دوام نمی‌آورد، چه برنامه‌ای می‌خواهد اجرا کند؟ مردم خسته شده‌اند، ولی کسی صدای ما را نمی‌شنود.

وی با ناراحتی ادامه می‌دهد: سال گذشته به شمال کشور سفر کردم، فقط چند روز بود، اما وقتی برگشتم، تا هفته‌ها افسرده بودم. خیابان‌های مرتب، پارک‌ها، خدمات شهری، احترام به مردم… همه این‌ها را دیدم و بعد برگشتم به شهری که هنوز بوی جنگ می‌دهد. احساس می‌کنی انگار انسان درجه‌دو هستی.

خانم منا سعدی (ساکن کرج، اهل خرمشهر): خرمشهر در ذهن من همیشه یک شهر قهرمان بود، اما وقتی به آن برمی‌گردم، جز درد و ویرانی چیزی نمی‌بینم. کرج هم مشکلات خودش را دارد، اما لااقل برنامه دارد. در خرمشهر حتی برای تعمیر یک خیابان ساده سال‌ها باید منتظر ماند. همه‌چیز اینجا درگیر بروکراسی، بی‌برنامگی و فراموشی است.

وی افزود: هر بار که به خرمشهر سر می‌زنم، حالم خراب می‌شود. وقتی از شهری می‌آیی که حداقل‌های رفاه را دارد، و وارد خیابان‌های خرمشهر می‌شوی، تفاوت‌ها به حدی آشکار است که انگار از یک کشور دیگر آمده‌ای. این حس، دردناک‌تر از هزار سخنرانی است.

عزیز حزباوی (ساکن شیراز، اهل خرمشهر): من از خرمشهر بخاطر ترس از جنگ مهاجرت نکردم، دلیل مهاجرتم این بود که هیچ افقی نمی‌دیدم. شیراز برای من مثل یک دنیای دیگر است. نه‌فقط از نظر معماری یا زیبایی، بلکه از نظر مدیریت، نظم، احترام به حقوق شهروندی. اما هنوز هم وقتی اسم خرمشهر می‌آید، قلبم درد می‌گیرد.

وی ادامه داد: مشکل فقط فقر نیست، مسئله اصلی حس فراموش‌شدگی است. وقتی از شیراز به خرمشهر می‌روم، انگار زمان عقب رفته. ساختمان‌های متروک، آسفالت افتضاح، چهره‌های غمگین مردم… همه این‌ها یادآور شهری هستند که در ذهن مسئولان وجود خارجی ندارد. این مقایسه‌ها، انسان را افسرده می‌کند.

به گزارش روزنامه نسیم خوزستان، با گذشت بیش از چهار دهه از آزادسازی خرمشهر، این شهر همچنان با مشکلات جدی اقتصادی، اجتماعی، رفاهی و زیرساختی روبه‌رو است. بیکاری گسترده، به‌ویژه در میان جوانان، ضعف شدید خدمات شهری، بحران آب و فاضلاب، و تخریب محیط‌زیست تنها بخشی از بحران‌هایی‌ست که مردم خرمشهر با آن دست‌به‌گریبان‌اند. وعده‌های مسئولان همواره در حد شعار باقی مانده‌اند؛ خرمشهر فقط در ایام سالگرد آزادسازی دیده می‌شود و سپس به فراموشی سپرده می‌شود.

انتهای پیام/