گزارش‌های تفریغ بودجه شهرداری اهواز در ۳ سال گذشته منتشر نشده است ؛ *کسی نمی‌داند پول‌ها کجا هزینه شده‌اند!

طبق بررسی‌های دقیق، گزارش‌های تفریغ بودجه برای سال‌های سرنوشت‌ساز ۱۴۰۱، ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ یعنی دورانی که شهرداری مدعی دریافت هزاران میلیارد تومان عوارض آلایندگی بوده هرگز به صورت عمومی منتشر نشده است. این پنهان‌کاری سیستماتیک، ادعای شهردار غیربومی اهواز مبنی بر رشد شش برابری بودجه را به یک ادعای یک‌طرفه و غیرقابل راستی‌آزمایی تبدیل می‌کند. چگونه می‌توان پذیرفت که بودجه‌ای چنین رشدی داشته، اما سند نهایی هزینه کرد آن برای سه سال متوالی از چشم شهروندان و کارشناسان پنهان بماند؟

به گزارش روزنامه نسیم خوزستان، در حالی که سرنوشت شورای شهر اهواز در دستان هیات مرکزی حل اختلاف کشور قرار گرفته و بیم انحلال آن بیش از هر زمان دیگری است، نگاه‌هاو موضوعات مطالب و محوریت بحث و گفتگوهابیشتر از اینکه بر عملکرد ۱۳ عضو این شورا و انحلال آن متمرکز شود، بر عملکرد یک نفر متمرکز شده است: رضا امینی، شهردار اصفهانی اهواز. دوره‌ای که با اجماع کامل آغاز شد، اکنون در نقطه‌ای پایان می‌یابد که شهر در بن‌بستی مدیریتی گرفتار آمده و شهردار با شعار یا مرگ یا استیضاح به کانون اصلی یکی از پیچیده‌ترین بحران‌های تاریخ مدیریت شهری اهواز تبدیل شده است.

این گزارش، با تمرکز بر عملکرد شهردار و با استناد به اسناد بودجه، گزارش‌های عملکرد منتشر شده از سوی شهرداری، و انبوهی از اخبار و مصاحبه‌های چهار سال گذشته، به واکاوی تضادها، پارادوکس‌ها و ابهامات کلیدی دوران مدیریت رضا امینی شهردار اهواز می‌پردازد.

پارادوکس اول: نبرد اعداد و بحران اعتماد بر سر عوارض آلایندگی

شاید هیچ موضوعی به اندازه اختلاف ۸ هزار میلیارد تومانی بر سر عوارض آلایندگی، عمق شکاف و بی‌اعتمادی میان شهرداری و نهادهای دولتی را به تصویر نکشد. این مناقشه، نماد اصلی بحران شفافیت در دوران مدیریت رضا امینی است.

روایت استانداری خوزستان: مهراب فلسفی‌زاده، مدیرکل امور شهری استانداری، مکرراً اعلام کرده است که از سال ۱۴۰۰، مبلغی بالغ بر ۱۲ هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان از محل عوارض آلایندگی و ارزش افزوده به حساب شهرداری اهواز واریز شده است. او این رقم را معادل ۴۷ درصد از کل درآمدهای شهرداری در این دوره خوانده و تأکید کرده که حتی جرائم دیرکرد معوقات شرکت‌های نفتی نیز پرداخت شده است. این ادعا، تصویری از یک شهرداری ثروتمند با منابعی بی‌سابقه را ترسیم می‌کند که باید توانایی تحولی عظیم در شهر را داشته باشد.

• روایت شهرداری اهواز: در نقطه مقابل، مجتبی حشمت‌نژاد، معاون مالی و اقتصادی شهردار، با انتشار جدولی از واریزی‌ها، کل مبلغ دریافتی را حدود ۴ هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان اعلام کرده و ادعای استانداری را “کاملاً کذب و دروغ” خوانده است. رضا امینی نیز در برنامه‌های تلویزیونی با رد دریافت مبالغ کلان، از “عدم تحقق منابع مالی” سخن گفته است.

این تضاد ۸ هزار میلیارد تومانی، صرفاً یک اختلاف حساب ساده نیست؛ بلکه یک بحران اعتماد عمومی است. در شهری که شهروندانش با مشکلات ابتدایی زیرساختی دست و پنجه نرم می‌کنند، این سوال مطرح می‌شود که کدام روایت به حقیقت نزدیک‌تر است. این اختلاف، اتهام “عدم شفافیت مالی” علیه شهردار را که یکی از محورهای اصلی استیضاح او بود، به شدت تقویت کرد و این پرسش را بی‌پاسخ گذاشت که منابع واقعی شهرداری در این چهار سال چقدر بوده و چگونه هزینه شده است.

روایت شهردار از عملکرد خود: “چهل چراغ” توسعه یا آمارهای گزینشی؟

شهرداری اهواز در گزارش‌های عملکرد خود، به‌ویژه در مجموعه گزارش‌های “چهل چراغ” تصویری درخشان از چهار سال مدیریت رضا امینی ارائه می‌دهد! البته بسیاری از کارشناسان آن را تبلیغات غیر واقعی می‌دانند.

روایت منتقدان: شهری جنگ‌زده با مدیریتی ناکارآمد

در مقابل تصویر درخشان شهرداری، منتقدان روایتی کاملاً متضاد و تاریک ارائه می‌دهند که با مشاهدات میدانی بسیاری از شهروندان همخوانی دارد.

رکود در پروژه‌های کلیدی: منتقدان به پروژه‌های نیمه‌تمامی مانند قطار شهری و BRT، وضعیت اسفناک آسفالت در بسیاری از مناطق، و ضعف شدید در حمل و نقل عمومی به عنوان شواهد اصلی ناکارآمدی شهردار استناد می‌کنند.

اتهامات مشخص: سید محمدعلی پورموسوی، عضو مخالف شهردار درشورا، امینی را متهم به جذب غیرقانونی بیش از هزار نیروی جدید و سرمایه‌گذاری نزدیک به صفر در شهر می‌کند. محمد امیر، نماینده مجلس، پا را فراتر گذاشته و از “تعطیلی عملی شورابه مدت دو سال” و واگذاری ۹۰ درصد مناقصات به شرکت‌های اصفهانی سخن می‌گوید.

انتقاد از بالاترین سطوح: این تصویر ناامیدکننده تا جایی پیش رفت که معاون اجرایی رئیس‌جمهور وقت در بازدید از اهواز، این شهر را به “شهری جنگ‌زده” تشبیه کرد و صراحتاً از عملکرد شهردار ابراز تأسف نمود.

تضاد در مدیریت نیروی انسانی: تورم نیرو یا کمبود تخصص؟

یکی از شگفت‌انگیزترین پارادوکس‌ها در دفاعیات و عملکرد شهردار غیربومی اهواز، موضوع نیروی انسانی است. از یک سو، منتقدان او را به استخدام بی‌رویه و بدون مجوز بیش از هزار نفر متهم می‌کنند که باعث تورم نیروی انسانی و افزایش هزینه‌های جاری شهرداری شده است. از سوی دیگر، خود شهردار در جلسه استیضاحش برای توجیه مشکلات عمرانی شهر، جمله‌ای به یادماندنی به کار برد: “در شهرداری اهواز ۴۸۳ لیسانس ادبیات و یک نقشه‌بردار دارم؛ این افراد را کجا به کار بگیریم؟”

این دو ادعا در تضادی آشکار با یکدیگر قرار دارند.خود امینی در روز جلسه استیضاح گفت : اگر تعدادی به شهرداری اضافه شده اند ، همان تعداد نیز در قالب بازنشستگی خارج شده اند و من نیرویی اضافه نکرده ام. اما اگر شهرداری با تورم نیروی غیرمتخصص مواجه است، چرا شهردار خود به این تورم دامن زده است؟ و اگر او در حال جذب نیرو بوده، چرا این نیروها متخصص و کارآمد نبوده‌اند تا مشکلات شهر را حل کنند؟ رضا امینی در همان جلسه ادعا کرد که “جمع جذب نیروی انسانی در این دوره منفی است”، اما این ادعا نیز با اتهامات مشخص منتقدان و نمایندگان مجلس در تناقض است و به دلیل نبود شفافیت در آمار نیروی انسانی، راستی‌آزمایی آن برای افکار عمومی ممکن نیست.

حلقه مفقوده: بحران شفافیت و پنهان‌کاری اطلاعات

فراتر از تمام این ادعاها و اتهامات متقابل، آنچه بحران مدیریت شهری اهواز را عمیق‌تر کرده، “بحران شفافیت” است. در عصری که دسترسی آزاد به اطلاعات یکی از ارکان اصلی نظارت عمومی و اعتماد به حاکمیت است، شهرداری اهواز در دوران رضا امینی کارنامه‌ای غیرقابل دفاع در این زمینه دارد.

بررسی‌های دقیق تر ما نشان می‌دهد که سامانه‌های اطلاعاتی شهرداری اهواز یا ناقص هستند یا به‌روزرسانی نمی‌شوند و امینی و معاونانش در شهرداری اهواز عامدانه اطلاعات کلیدی را از دسترس عموم خارج کرده‌اند:

۱- عدم انتشار گزارش تفریغ بودجه: مهم‌ترین سند نظارتی بر عملکرد مالی شهرداری، گزارش تفریغ بودجه است که نشان می‌دهد بودجه مصوب چگونه ، چقدر و در کجا هزینه شده است. با وجود وظیفه قانونی شهرداری برای ارائه این گزارش، در سامانه شفافیت شهرداری اهواز، گزارش‌های تفریغ بودجه تنها تا سال ۱۴۰۰ موجود است. اطلاعات مالی سال‌های کلیدی ۱۴۰۱، ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳، یعنی سال‌هایی که ادعای تزریق هزاران میلیارد تومان عوارض آلایندگی مطرح است، هرگز برای عموم منتشر نشده است و شهردار صرفا به یک مصاحبه چند خطی و معرفی چند پروژه (یعنی این عوارض در اینجا هزینه شده است)بسنده کرده است. این خلاء اطلاعاتی، امکان هرگونه قضاوت مستقل در مورد ادعاهای مالی شهردار و منتقدانش را از بین برده است.

۲- نبود گزارش عملکرد پروژه‌ها: آخرین گزارش وضعیت پروژه‌های عمرانی که در سایت معاونت برنامه‌ریزی شهرداری اهواز بارگذاری شده، مربوط به آبان ماه ۱۴۰۰ است. شهروندان هیچ ابزاری برای پیگیری پیشرفت فیزیکی و مالی پروژه‌هایی که شهردار در گزارش “چهل چراغ” به آنها افتخار می‌کند، در اختیار ندارند.

۳- داده‌های ناقص در سامانه ملی: حتی در سامانه ملی انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات، شهرداری اهواز به حداقل‌ها یعنی فقط مشخصات نام شهرداری اهواز اکتفا کرده و شما به هیچگونه اطلاعات جزئی و کاربردی برای نظارت عمومی دسترسی ندارید.

این پنهان‌کاری سیستماتیک، این شائبه را تقویت می‌کند که شهرداری اهواز عامدانه تلاش دارد عملکرد خود را از زیر ذره‌بین نظارت عمومی و کارشناسی دور نگه دارد و در فضایی غیرشفاف، روایت مطلوب خود را از دستاوردهایش ترویج کند.

مدیریتی در محاصره تناقض‌ها

در قلب هر شهرداری، دو بازوی اصلی برای تحقق وعده‌ها وجود دارد: معاونت برنامه‌ریزی و اقتصادی به عنوان مغز متفکر مالی و راهبردی، و معاونت خدمات شهری به عنوان بازوی اجرایی که مستقیماً با زندگی روزمره شهروندان در تماس است.

شهرداری در حوزه‌هایی چون نظافت شهری، مدیریت پسماند، توسعه فضای سبز و ساماندهی معابر، همگی به کارایی معاونت خدمات شهری وابسته است. از سوی دیگر، توانایی شهرداری در جذب درآمد، تخصیص بهینه بودجه و انضباط مالی، مستقیماً به عملکرد معاونت مالی و اقتصادی گره خورده است. با این حال، در چهار سال مدیریت رضا امینی، این دو معاونت کلیدی مشخصا و بصورت عامدانه در یک “حفره سیاه اطلاعاتی” فرو رفته‌اند.

هیچ گزارش عملکرد مدون و قابل ارزیابی از این دو حوزه در سایت شهردرای اهواز در دسترس عموم نیست.

شهروندان نمی‌دانند بودجه تخصیص یافته به خدمات شهری چگونه هزینه شده یا شاخص‌های کلیدی عملکرد  در این حوزه چه بوده است. این فقدان داده، امکان هرگونه ارزیابی مستقل از ادعاهای شهردار در مورد “ارتقاء رتبه در مدیریت پسماند” یا “توسعه فضای سبز” را از بین برده و این پرسش را مطرح می‌کند که آیا دستاوردهای ادعایی، حاصل یک تحول واقعی بوده یا تنها روایتی گزینشی(کاتالوگ آبی و قرمزی بنام چهل چراغ) از عملکرد است.

در این میان سوالات زیادی مطرح می‌شود از جمله اینکه چرا معاونت‌های مالی اقتصادی و برنامه‌ریزی شهرداری اهواز، به عنوان مغز متفکر این نهاد، چهار سال است که اساسی‌ترین سند شفافیت، یعنی گزارش تفریغ بودجه را از دسترس عموم پنهان کرده است؟

حالا امینی بیاید و هزار چهل چراغ دیگر چاپ کند و تمام بیلبوردهای شهر وکشور را پرکند از عملکرد خودش اما به وضوح میتوان دید که ناتوان از انتشار عملکرد مالی چهارساله خودش است.

این پرسش، کلیدی‌ترین سوال بی‌پاسخ در دوران شهرداری رضا امینی است. تفریغ بودجه، آینه تمام‌نمای عملکرد مالی یک سازمان است که نشان می‌دهد هر ریال از بودجه مصوب، دقیقاً در کجا و چگونه هزینه شده است.

طبق بررسی‌های دقیق، گزارش‌های تفریغ بودجه برای سال‌های سرنوشت‌ساز ۱۴۰۱، ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ یعنی دورانی که شهرداری مدعی دریافت هزاران میلیارد تومان عوارض آلایندگی بوده هرگز به صورت عمومی منتشر نشده است. این پنهان‌کاری سیستماتیک، ادعای شهردار غیربومی اهواز مبنی بر رشد شش برابری بودجه را به یک ادعای یک‌طرفه و غیرقابل راستی‌آزمایی تبدیل می‌کند. چگونه می‌توان پذیرفت که بودجه‌ای چنین رشدی داشته، اما سند نهایی هزینه کرد آن برای سه سال متوالی از چشم شهروندان و کارشناسان پنهان بماند؟

این خلاء اطلاعاتی، بیش از آنکه یک قصور اداری باشد، یک استراتژی برای فرار از پاسخگویی به نظر می‌رسد و این شائبه را تقویت می‌کند که شاید ارقام واقعی هزینه‌ها، با روایت رسمی شهرداری از “انقلاب در نظام بودجه‌ریزی” همخوانی ندارد.

چهار سال مدیریت رضا امینی بر شهرداری اهواز، دورانی پر از تناقض بوده و هست. دورانی که از یک سو با ادعای رشد بی‌سابقه بودجه و تحولات عمرانی همراه بود و از سوی دیگر با انتقادات شدید مبنی بر ناکارآمدی، رکود شهری و عدم شفافیت مالی مواجه شد. شهردار غیربومی از یک طرف از ساختار نیروی انسانی غیرمتخصص می‌نالد و از طرف دیگر متهم به استخدام‌های بی‌رویه است. او مدعی هزینه کردن دو برابری منابع آلایندگی در پروژه‌های عمرانی است، اما منتقدانش از سرمایه‌گذاری صفر سخن می‌گویند.

در مرکز تمام این تضادها، فقدان یک عنصر حیاتی قرار دارد: شفافیت. تا زمانی که گزارش‌های تفریغ بودجه منتشر نشود، آمار دقیق نیروی انسانی و اینکه این افراد به چه مدرک تحصیلی و در کجا به کار گرفته شده اند اعلام نگردد و پیشرفت پروژه‌ها به صورت عمومی قابل رصد نباشد، روایت‌های امینی صرفاً ادعاهایی سیاسی باقی خواهند ماند. رأی هیات مرکزی حل اختلاف، هرچه باشد، تأثیری بر این واقعیت تلخ نخواهد داشت که اهواز، با وجود در اختیار داشتن منابعی بالقوه عظیم، چهار سال را در بن‌بستی مدیریتی و بحرانی از بی‌اعتمادی سپری کرد؛ بحرانی که ریشه اصلی آن، بیش از اختلافات سیاسی، در فقدان شفافیت و پاسخگویی بود. آینده اهواز، بیش از هر چیز، به بازگشت اعتماد و شفافیت به نظام مدیریت شهری آن گره خورده است.

شبکه سی ان ان یک شعار دارد : اخباری که باید بشنوید و ببینید.(یعنی ما تصمیم میگیریم چی مناسب شماست برای دیدن و شنیدن)

امینی هم دقیقا با همین شعار از گذشته تا کنون در حال پیش رفتن است

آری امینی درست میگوید ، امینی راست میگوید ، اما شهردار اهواز همه جیز را نمیگوید و آنچه را که دلش میخواهد و به نفعش است را میگوید!

انتهای پیام/